Introduction- நல்வரவு

Welcome to my blog dedicated to the Great saint of North India Kabirdas. Here is a humble attempt to translate his Dohas which inspire millions across the world for its simplicity and depth of philosophical content. For those who are famliar with tamil literature often he very much reminds the words of Tirumoolar, Ouvaiyaar, Valluvar, Pattinathu Adigal etc. This only goes to show how great saints spoke the Truth in a universal sense irrespective of their time, place of birth(region) or language.

Translation is an area not many would like to dare. While the challenge is to bringout the greatness of the original author, the limitations of language, vocabulary and understanding of the translator many a time leaves a big gap in what was said and what is being understood!

Will it be possible for any one to translate the Kural "பற்றுக பற்றற்றான் பற்றினை" in to any other language with the kind of use of பற்று in three different meanings ?
Yet I venture in to this difficult and risky task of translation and hope all readers (and Saint Kabirdas too) will bear with me for my limitations and ignorance.
I humbly request all knowledgeable Tamil scholars to guide and correct the compositions so that greatness of the saint spreads in its true glory.

Some of the self imposed restrictions for the translations are:

1. It is the core meaning and spirit of expression that is more important than the literal meaning of words.
2. The usage of "Kabir" whenever occurs (this is known as mudra) is not only maintained but also should appear as many times as he used in any particular doha.

As I am ignorant of yappilakkanam I wish to get guided by you all in this matter.

MAY KABIR BLESS ALL
_______________________________________________

சில மாதிரி மொழிபெயர்ப்புகள் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

இவற்றை வரும் நாட்களில் விவரமாக காண்போம்

அன்பெனும் பேரமுதை உரை செய்வார் யாரே

அக்காரத் தித்திப்பில் முறுவலிப்பான் ஊமையே

துயரில் துய்வர் அவன் நாமம் உயர்வில் உன்ன மறந்தனர்

உயர்விலும் உன்னுவராயின் துயரின் சாயலும் தொலையுமே

சந்தையில் நின் றான் கபீரன் சந்ததம் வாழ்த்தி இவ்வையம்

சந்ததம் நாடிலன் நட்பு, சந்ததம் விலக்குவான் வயிரம்

மாயா மாயை மரியா மனம் உழன்று ஓய்ந்ததே தேகம்

ஓயாதுரைப்பான் கபீர் ஒழியாதே அவாவெனும் தாகம்

குயவன் கைமண் கூறும் பிசைமின் பிசைமின் இன்று

கூப்பிடு நாளில் உம்மை பிசைவேன் பிசைவேன் என்று

ஓங்கி உயர்ந்து விட்டாலென்னே ஈச்சந்தரு போலே

ஒதுங்க இல்லை நிழலே எட்டாதே இச்சைதரு பழமே

தீயவன் ஒருவன் எங்கே தேடிக் கண்டிலேன் இங்கே -

தேடிக்கொண்டேன் என்னுளே என்னிலும் தீயவன் இலையே

பொறு மனமே பொறு காலத்தேதான் நிகழும் யாவும் -

நூறு குடம் நீரே இறைப்பினும் பருவத்தே தான் பழுக்கும் பழம்

திருகும் அரவை எந்திரம் கண்டு கலங்கும் கபீரின் அந்தரம்

இருபெரும் கற்களுக்கிடையே தப்பிய தினைகள் இலையே

நவில்வீர் நயமுடனே, தானடங்கி தனுவடக்கி,

தம்மன் பர்தம் உள்ளங் குளிரும் உரைகளே

துவைப்பவன் ஆசான், துணி சீடன், திட்பமே கல்லாம்

துவைப்பின் மந்திர உறை கூட்டி ஒளிரும் சிவமேயாம்

அளப்பிலா நூல் பல தெரிந்து ஆன பண்டிதர் எவரும் இல்லை

அன்பின் அருமை தெளிந்தார் அன்றே பண்டிதர் ஆனாரே

நானிருந்த போது அரி இல்லை, அரி வந்தபின்னே நானில்லை

நாடகம் முடிந்தது, ஒளி வந்த பின்னே இருளங்கு இல்லை

சிகை செய்த பாவமென், மழிப்பரதை நூறு முறை

சிறுமைதனை மழியாரோ, மனக்கண் வளரும் நூறு வகை

நாளையென்பதை இன்றே செய்மின், இன்றென்பதை இப்பொழுதே

நொடியில் வருமே ஊழி, செய்வது பின் நீ எப்பொழுது

விரலில் உருளுமே மணி அக்கு, நாவில் புரளுமே செம்மந்திரம்

வீணில் திரியுதே மனம் அங்கு, நவில்வரே இதனை செபமென்று

தான் செய்து நடப்பன இல்லை, கபீர் செய்யாமலே நடந்தன வன்றோ

தான் செய்து நடப்பன போல் காண்பீர், செய்விப்பவன் அவன் யாரோ

ஒன்றே எனில் சரியன்று, இரெண்டென்று உரைப்பின் தவறேயாம்

சொல்லற்று மொழிவான் கபீர், அது என்றும் எதுவோ அதுவேயாம்

செருக்கு வீணில் எதற்கு கபீரா, வானளாவும் மாடம் என்று

எருக்கு விளைய காண்பரா , காலன் கிடத்தும் இடம் கண்டு

சிந்தையைத் தின்னும் கவலைப் பேய், மரந் தின்னும் சிதல் அன்னே

எந்தையே தீர்வேயிலாப் பிணியிது, பேதை மருத்துவன் செய்வது மென்னே

எள்ளுள் உறைவது தைலம் சிக்கிமுக்கியுள் வெந் தழலே

உள்ளுள் உறைவான் ஈசன், விழிப்பரோ உணர்வில் இவரே

கபீர் மனது நிர்மலம் ஆனது தூய கங்கை நீர் போலே- கபீர்

கபீரெனக் குழைந்தே அரி, திரிவான் இவன் பின்னே பின்னே

எமக்கு இத்தனை அருள்வாய் ஈசா, எமை சார்ந்த குடி நலம் கா

யாமும் பசித்திராமலும் அடியார் பசித்துச் செல்லாதிருக்கவுந் தா