Thursday, January 24, 2008

நீ நீ என யாவும் நீயே

அசோக மன்னனை ஒரு போரின் அவலங்கள் மனம் மாறச் செய்தது என்றால் ஒரு சில நாட்களின் சிறைவாசம் அரவிந்தரை ஆன்மீகத்திற்கு திருப்பியது. தீவிரமான கருத்துகளோடு சுதந்திரப் போராட்டத்திலிருந்த அவரை திசை திருப்பிய நிகழ்சியைப் பற்றி அவரது சொற்களிலே காண்போம்.

நான் கைது செய்யப்பட்டு லால் பஜார் ஹஜத்-க்கு அவசரமாக அழைத்து செல்லப்பட்ட போது சிறிது காலம் கலங்கிவிட்டேன். அவன் திருவுள்ளத்தை புரிந்து கொள்ளும் நிலை எனக்கு இருக்கவில்லை. "எனக்கு ஏன் இப்படி நேர வேண்டும்” என்று என் இதயம் ஓலமிட்டது. இந்நாட்டிற்க்காகவும் இம்மக்களுக்காகவும் நான் மேற்கொண்டிருக்கும் இக்கடமை முடியும் வரை எனக்கு உன் பாதுகாப்பு உண்டென்று நினைத்தேனே.அப்படியிருக்க இப்பொழுது ஒரு குற்றசாட்டுடன் எதற்காக அடைக்கப்பட்டு இருக்கிறேன்” என்று என் உள்ளம் புலம்பியது.
நாட்கள் நகர்ந்தன ஒன்று, இரண்டு மூன்று என. அப்போது ஒரு குரல் கேட்டது.“பொறுத்திருந்து பார்”.
அதன்பின் மனம் சற்று அமைதி அடைந்து பொறுமையுடன் காத்திருந்தேன்.

லால் பஜாரிலிருந்து அலிபூர் சிறைக்கு மாற்றப்பட்டு அங்கு தனிமையில் அடைக்கப்பட்டேன். ஒருமாத காலம் வெளி உலகத்துடன் எவ்வித தொடர்புமின்றி இருந்தேன். அங்கே இறைவனின் குரலுக்காக இரவும் பகலும் காத்திருந்தேன். அந்த தனிமையில் எனக்கு முதல் இறை அனுபவம் கிடைத்தது.


நான் கைது செய்யபடுவதற்கு சுமார் ஒரு மாதம் முன்பு எனக்கு அவனிடமிருந்து வந்த அழைப்பை புறக்கணித்த நினைவு வந்தது. " எல்லாவற்றையும் விட்டு வந்துவிடு. உன்னுள் என்னைத் தேடு” என்ற பலமான உள் உந்துதலை வலுக்கட்டாயமாகப் புறக்கணித்தேன். அதற்கு என் மன பலவீனமே காரணம் என்று நினைக்கிறேன். நான் கடமை என்று கருதிய பொறுப்புணர்வில் மனம் கண்டிருந்த பெருமையும் காதலுமே அதற்கு காரணம். நான் இல்லாவிட்டால் அவையெல்லாம் அப்படியே நின்று போகும் அல்லது அழிந்து போனாலும் போகும் என்று நினைத்தேன்.
இப்போது 'நீயாக வழிக்கு வரமாட்டாய் என்பது தெரிந்துதான் இந்த ஏற்பாடு' என்று சொல்வது போல் தோன்றியது. ‘உனக்கு நீயே ஏற்படுத்திக் கொண்ட தளைகளை அறுத்து எறிய சக்தியில்லாததால்தான் நானே அதை துண்டிக்க முடிவு செய்து விட்டேன். நீ அதிலே தொடர்வது என் சங்கல்பத்தில் இல்லை. உனக்கு வேறுவிதமான கடமைகள் உள்ளன. அதற்காக உன்னை தயார் செய்யவே இங்கே வரவழைத்துள்ளேன்' என்று சொல்வதாக உணர்ந்தேன்.

அப்பொழுது பகவத்கீதையின் பிரதியொன்று எனக்கு கிடைத்தது. அதன் வலிமை முழுவதுமாக என்னுள் சேர்ந்தது. பற்றற்று செயல்புரியவும், இறைவனின் கையில் ஒரு கருவியாக இருப்பதன் உண்மையும்,வெற்றி-தோல்வி, நண்பன்-எதிரி, மேலோன் -கீழோன் என்ற வித்தியாசங்கள் எல்லாம் பொய்மை என்பதையும் பூரணமாக புரிந்து கொண்டேன். என் மனதிலிருந்து எல்லா வேற்றுமைகளும் மறையத் தொடங்கியது. என் பார்வையில் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டது.

என்னையும் பிறரையும் பிரிக்கும் அந்த சிறைச்சாலையின் பெரும் சுவர், சுவர் என்ற எண்ணத்தை உண்டாக்கவில்லை. என் வாசுதேவனே என்னை சுற்றி நிற்பது போல் தோன்றியது. என் அறைக்கு எதிரே நின்ற அந்த மரம் கிருஷ்ணனாகவே காட்சியளித்தது. வெளியிலே காவல் காத்து நின்றவரைப் காணும் போது என் நாராயணனே என்னை காவல் புரிவதாகத் தோன்றியது. எனக்கு கொடுக்கப்பட்டிருந்த முரமுரப்பான போர்வையை போர்த்துக் கொள்ளும் பொழுது கிருஷ்ணனே தன் கையால் என்னை அரவணைத்திருப்பது போல உணர்ந்தேன். அங்கிருந்த சக கைதிகளைப் பார்த்தபோதும் எல்லோரும் வாசுதேவனாகவே காட்சியளித்தனர். அவர்களில் திருடர்களும், கொலை கொள்ளை பாதகம் புரிந்தவர்களும் அடக்கம். ஆனால் அவை எதுவும் என்னுள் வேற்றுமையை தோற்றுவிக்கவில்லை. இந்த அனுபூதி பலநாட்கள் தொடர்ந்தது.

என் வழக்கும் ஒரு நாள் விசாரணைக்கு வந்தது.நான் மன்றத்திற்கு அழைத்து வரப்பட்ட பொழுது அவனுடைய குரல் மீண்டும் கேட்டது. “என்னை ஏன் பாதுகாக்கத் தவறினாய் என்று புலம்பினாய் அல்லவா? இப்பொழுது உன்னை குற்றம் சாட்டும் வழக்குரைஞரையும் நீதிபதியையும் பார்”.

அங்கே நீதிபதி அமர்ந்திருக்கவில்லை. அங்கே அமர்ந்திருந்தது என் வாசுதேவன். வழக்குரைஞர் பக்கம் பார்த்தேன். என் பிரிய நண்பன் கிருஷ்ணனல்லவோ என்னைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.

"என்ன இன்னுமா பயம்?” என்று அவன் கேட்டான். “எல்லோருள்ளும் இருப்பவன் நானே. அவர்களது செயலையும் சொற்களையும் நானே முடிவு செய்கிறேன்.உன்னைக் காக்கும் பொறுப்பை என்னிடம் விட்டு விடு. இந்த வழக்கின் போக்கை என்னிடம் விடு. உன்னை இங்கு வரவழைத்தது என்னுடைய பிற வேலைக்காக. இந்த வழக்கு வெறும் ஒரு மேற்போக்கான காரணம் தான்”.


(பாரதீய வித்யாபவன் பிரசுரித்த How God came in to my Life (4th edition 1990) என்ற புத்தகத்திலிருந்து)

அந்த அனுபவத்திற்கு பிறகு சாட்சி பாவத்துடன் அரவிந்தர் வழக்கை ஒரு வேடிக்கை போல காணத் துவங்கினார். வங்காளத்தின் மிகப்பெரும் வழக்கறிஞரான சித்தரஞ்சன் தாஸ் ஒரு கட்டத்தில் தாமாகவே முன்வந்து அரவிந்தரின் விடுதலைக்காக போராடி வெற்றி கண்டார். அதன் பின் பாண்டிச்சேரிக்கு சென்று அவர் தமது ஆன்மீக சாதனைகளைத் தொடர்ந்தது வரலாறு.

அரவிந்த கோஷ் அவர்களின் இந்த அனுபவம் எல்லா ஞானிகளுக்கும் உரியது என்பதை கபீர் அவர்களின் வார்த்தைகளிலும் காணலாம்.

तूतू करता तू भया, मुझमें रही न हूंय ।
बारी तेरे नाम पर, जित देखूं तित तूंय ॥

தூ தூ கர்தா தூ பயா, முஜ்மே ரஹீ ந ஹூய்
பாரி தேரே நாம் பர், ஜித் தேகூம் தித் தூய்


துறந்தே(ன்) என்னை உன் நினைவில் நீ நீ யென யாவும் நீயே
திறந்தே வழிதரும் உன் நாமம், எதைக் காணினும் அதில் நீயே

'நாக்கு தழும்பேறும் வரை செபி, மந்திரம் சித்தியாகும்' என்பார் வாரியார் சுவாமிகள். மந்திரம் சித்தியானது என்பதற்கு அடையாளந்தான் அரவிந்தரின் அனுபவம்.

நாம செபம் என்பது எறும்பு ஊர்தல் போல இருக்க வேண்டுமாம். எப்படி தன் வழியில் வரும் சுவர், தூண், பள்ளம்,மேடு எல்லாவற்றையும் தாண்டி தன் காரியமே கண்ணாக சென்று கொண்டிருக்குமோ அது போல நாம செபத்தில் ஈடுபட்ட மனம் அமைதியாக காமம்,குரோதம்,ஆணவம் போன்ற தடைகளை தாண்டி இறைவனை சேரும் வலிமை பெறுகிறது. இதை பிப்பலிகா மார்கம் என்பர். பிப்பலிக்கா என்றால் எறும்பு.

நாமசெபம் செய்ய காலம் இடம் போன்றவை தடையில்லை. மனம் மட்டும் ஒத்துழைக்க வேண்டும். எந்த விஷயத்தில் மனம் ஈடுபாடு கொள்ளுமோ அப்போது அதன் ஒத்துழைப்பு முழுவதுமாக இருக்கும். ஈடுபாடு கொள்ள வேண்டுமானால் பொதுவாக எதைக் கண்டு ஆச்சரியப்படுமோ அப்போது அதில் ஈடுபாடு வரும். ஆச்சரியப் படுவதற்கு கடவுளின் படைப்பில் பஞ்சமா என்ன?

அமரகவி, ‘காயிலே புளிப்பதென்னே கண்ண பெருமானே, நீ கனியிலே இனிப்பதென்ன கண்ண பெருமானே' என்று எல்லாவற்றிலும் அவன் ஊடுருவி நிற்கும் பெருமையை வியக்கிறார்.

'பார்க்கும் மரங்களெல்லாம் நந்தலாலா, நின்றன் பச்சை நிறந் தோன்றுதையே நந்தலாலா' என்று அரவிந்தர் கண்ட உண்மையையும் பறைசாற்றுகிறார். அவருடைய தாசனோ 'எங்கெங்கு காணினும் சக்தியடா' என்று பாரதியின் சக்தி போற்றுதலை எதிரொலிக்கிறார். கபீரும் சக்தியின் பெருமையை இன்னும் ஒரு படி மேலே போய் பச்சை வர்ணத்தில் மறைந்திருக்கும் செந்நிற வர்ணமாக அவளைக் காண்கிறார்.

साहिब तेरी साहिबी, सब घट रही समाय ।
ज्यों मेहंदी के पात में, लाली लखी न जाय ॥

சாஹிப் தேரீ ஸாஹிபி, ஸப் கட் ரஹி ஸமாய்
ஜ்யோம் மெஹந்தீ கே பாத் மேம், லாலீ லகீ ந ஜாய்


பெருமாளே, இல்லந் தோறும் இலங்குவாள் உந்தன் இறைவி
மருதாணி இலையுளும் மருவினாள், மங்காத செந்நிறச் செல்வி
( இறைவி = தலைவி ; மருவுதல் = கலந்திருத்தல் )

நன்கு அரைக்கப்பட்டு கையிலே பூசி கழுவிய பின்னும் பலநாட்களுக்கு மங்காமல் இருக்கும் மருதாணி செந்நிறத்தின் மர்மம் என்ன ? அதிலே மறைந்து இருப்பதும் அவனுடைய சக்தியே அன்றோ ! உயிர்வேதியியல் படித்தவர்கள் இன்று இதற்கு பலவிதமான விளக்கங்கள் அளிக்கலாம். ஆனால் அவையெல்லாம் கடலில் கரைத்த பெருங்காயம் போலத்தான்.

அவளுடைய தத்துவத்தை அறிந்தவர்கள் சிவனும் மாலும் மட்டும் தானாம், வியந்து அவளைப் போற்றுகிறார் அபிராம பட்டர்.

ஒன்றாய் அரும்பி, பலவாய் விரிந்து, இவ்வுலகு எங்குமாய்
நின்றாள், அனைத்தையும் நீங்கி நிற்பாள் - என்றன் நெஞ்சினுள்ளே

பொன்றாது நின்று புரிகின்றவா. இப் பொருள் அறிவார்
அன்று ஆலிலையில்
துயின்ற பெம்மானும், என் ஐயனுமே (அபிராமி அந்தாதி-56)

இயற்கையின் அற்புதங்களை மேலும் மேலும் கண்டு மனம் வியக்கக் கற்றுக் கொள்ளுமானால் அது தானாகவே கடவுளின் பால் நாட்டம் கொள்ளும். அதன் பின்னர் அதன் முழு ஒத்துழைப்பும் நாம செபத்திற்கு கிடைக்கும். அரவிந்தரை போல சாட்சி பாவத்தில் 'எல்லாம் அவன் செயல்’ என்று மனதை வைத்துக் கொண்டால் சிருஷ்டியின் மேன்மையை போற்ற நேரம் கிடைக்கும். அதிலேயே மனம் லயக்கும் போது எல்லாம் அவனாகவே தெரிகிறது கவிஞனுக்கும் ஞானிக்கும்.

பள்ளியில் பயின்ற ஒரு பிரார்த்தனை:

சூரியன் வருவது யாராலே, சந்திரன் திரிவதும் எவராலே
காரிருள் வானில் மின்மினி போல் கண்ணில் தெரிவன அவையென்ன
பேரிடி மின்னல் எதனாலே பெருமழை பெய்வதும் எவராலே
யாரிதற்கெல்லாம் அதிகாரி அதை நாம் எண்ணிட வேண்டாமோ.

இதை எழுதியது நாமக்கல் கவிஞர் ராமலிங்கம் பிள்ளை என்று நினைவு. தவறானால் சுட்டிக்காட்டவும். திருத்திவிடலாம்.

13 comments:

  1. //நீ நீயென..// இரண்டுமுறை நீ என வருவது இனிமை!

    ReplyDelete
  2. நன்றி ஜீவா,
    // தூ தூ கர்தா தூ பயா // என்பது
    நீ நீ யெனச் சொல்லி நீயே ஆனேன் என்றுதான் மொழி பெயர்ப்பு வரவேண்டும். அப்படியே செய்ய முற்பட்டால் சீர் எண்ணிக்கை கட்டுக்குள் வராது. கூடிய மட்டிலும் மூலத்தில் காணப்படும் உணர்வு பிரதிபலிக்கும் படி செய்ய முயற்சிக்கிறேன். உங்கள் பின்னூட்டம் அது சாத்தியப் பட்டிருக்கிறது என்பதை புலப்படுத்துகிறது. நன்றி

    ReplyDelete
  3. //aரவிந்த கோஷ் அவர்களின் இந்த அனுபவம் எல்லா ஞானிகளுக்கும் உரியது என்பதை கபீர் அவர்களின் வார்த்தைகளிலும் காணலாம்.
    तूतू करता तू भया, मुझमें रही न हूंय ।
    बारी तेरे नाम पर, जित देखूं तित तूंय ॥
    தூ தூ கர்தா தூ பயா, முஜ்மே ரஹீ ந ஹூய்
    பாரி தேரே நாம் பர், ஜித் தேகூம் தித் தூய்
    துறந்தே(ன்) என்னை உன் நினைவில் நீ நீ யென யாவும் நீயே
    திறந்தே வழிதரும் உன் நாமம், எதைக் காணினும் அதில் நீயே//

    நிர்விகல்ப சமாதியை அடைந்த அனேக ஞானிகள் ப்ரும்மனின் தேஜோமயமான
    ஆனந்தத்தை அனுபவித்திருக்கின்றனர்.
    'அங்கெங்கெனாதபடி எங்கும் பிரகாசமாய் ஆனந்தபூர்த்தியாகி...." என்றார் தாயுமானவர்.
    பார்க்கும் மரங்களெல்லாம் நந்தலாலா, நின்றன் பச்சை நிறந் தோன்றுதையே நந்தலாலா' என்பார் பாரதி.
    கபீர் அப்பெருவெளியின் ஒளியை, ஒளியின் விளையாட்டினைக் காணச்சென்றாராம்.
    எங்கு பார்த்தாலும் அவனாகவே தோன்றியதாம்.
    அவனைக் காணச் சென்றேன். நானும் அவனானேன்.
    எனப் புளகாங்கிதமடைந்து சொல்வார்:
    லாலி மேரே லால் கி, ஜித் தேகூம் தித் லால்.
    லாலி தேகன் மைம் கயி, மைம் பி ஹோ கயி லால்..
    Lali mere lal ki, jit dekho tit lal
    lali dekhan main gai, main bhi ho gai lal.

    அந்த நிர்குண, நிராகார ஸ்வரூபத்தினைச் சித்தரிப்பதும் அதிலேயே மூழ்கி
    பரவசப்பட்டு நிற்பதும் என்னே ?
    नाद् विन्दु रक् इद् खेला, आपै गुरु आपै ही चेला
    आपै मन्त्र आपै मन्त्रेला, आपै पूसै आप् पूजेला
    आपै गावै, आप् बजावै, अप्नी कीया अप्प की पावै
    आपै धूप् दीप् आरती, अप्नि आप् लगावै जोती
    कहै कबीर विचारी करि, झूटा लोहि चोम्
    जो या देही रहित् है, सो है रमिता राम्.

    எல்லாமே அவன் தான் எனச்சொல்லும்போது, எல்லாவற்றிலுமே அவன் பரவியிருக்கிறான் எனும்போது, நாதமேது? பிந்து ஏது? குருவும் நீயே, சிஷ்யனும் நீயே. மந்திரமும் நீயே. மந்திரம் சொல்பவனும் நீயே. மந்திரிக்க யாரிடம் முறையிடுகிறோமோ அவனும் நீயே. பூஜையும் நீயே. பூசாரியும் நீயே. பாட்டும் நீயே. பாடும் கலைஞனும் நீயே. தூப தீபங்களும் நீயே. உனக்கு தூப, தீபங்களினால் ஆராதனை செய்யும்போது, நீயே தன்னை ஒளி மயமாக்குகிறாய். கபீர் சிந்தித்து சொல்கிறார்: ரத்தமும் தோலும் பொய். உணமையிலே ராமன் (உடல் என்று ஒன்று இல்லாது)
    எல்லா உலகத்தும் சுற்றி வருகிறான்.

    இப்போது பாரதியின் கவிதையை திரும்பவும் படிப்போம்:
    பார்க்கும் மரங்களெல்லாம் நந்தலாலா, நின் பச்சை நிறம் தோன்றுதையே..
    "அந்த பச்சைமா மலை போல் மேனி, பவள வாய் கமலச்செங்கண்
    அச்சுதா அமரர் ஏறே ஆயர் தம் கொழுந்தே என்னும்"
    அரங்கனை உள்ளத்தில் இருத்தித்
    தூய வழி காண்போம். கபீர், ராமகிருஷ்ணர், ரமணர், தாயுமானவர், ஞானசம்பந்தர், ஆதிசங்கரர் எல்லோருமே பரம ஞானிகள். வேதப்பொருளினை எளிதாக நமக்கு விளக்க வந்த பிரும்ம ஸ்வரூபிகள்.
    அவர்தம் அருளிச்செய்த கருத்துக்களை, கவிதைகளைப் படிப்பதும்
    பேரானந்தம்.

    குருவும் சிஷ்யனும் வேறல்ல எனின்,
    கபீரும் கபீரன்பனும் வேறாகுமோ ?

    சுப்பு ரத்தினம்.
    தஞ்சை.

    ReplyDelete
  4. ஆசிகளுக்கு நன்றி சூரி அவர்களே,

    //नाद् विन्दु रक् इद् खेला, आपै गुरु आपै ही चेला.....//
    மிகவும் பொருள் வாய்ந்த கபீரின் கவிதை ஒன்றையும் தங்கள் வாயிலாக யாவரும் அறிந்து கொள்ள முடிந்தது. மிக்க நன்றி.

    ReplyDelete
  5. இந்த இடுகையைப் படித்தபிறகு, மீண்டும் ஒருதடவைக்கு இருதடவைகள் படித்தபிறகும்,
    நீண்ட நேரம் யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.
    அதன் விளைவாய் மனத்தில் சுமந்த எண்ணங்கள் ஏராளம். கடைசியில் நாமக்கலார் தான் எவ்வளவு சுலபமாக'யார்?'என்று சுட்டிக்காட்டிவிட்டார், பாருங்கள்!..'அந்தநிலை' அடைபவர்கள், பாக்கியவான்கள்; சுலபத்தில் அந்தநிலை கைவரும் என்றும் தெரியவில்லை.
    இன்னொன்று. "நீ நீயெனச் சொல்லி நீயே ஆனேன்"--
    இந்த வரி ரொம்பவும் அழகாகவும், பொருள் பொதிந்ததாகவும் இருக்கிறதே!
    சீரை மீறக்கூடாதா என்றுதான் நினைக்கத் தோன்றுகிறது.

    ReplyDelete
  6. வருக ஜீவி.
    // சீரை மீறக்கூடாதா என்றுதான் நினைக்கத் தோன்றுகிறது //

    கவிதை மொழிபெயர்ப்பு என்பதே சற்று செயற்கையானது தான். மூலத்தின் உணர்வுகள் எவ்வளவு தூரம் மொழியின் விதிமுறைகளுக்கு உட்பட்டு பிரதிபலிக்க முடியும் என்பதில் மொழி பெயர்பாளர்களிடைய
    இயல்பும் திறமையும் வேறுபடும். இதையே பட்டுக்கோட்டையாரோ, கண்ணதாசனோ இன்னும் சிறப்பாக, எளிமையாக செய்திருக்க முடியும். ஏனெனில் அவர்கள் இயல்பிலேயே கவிஞர்கள்.

    ReplyDelete
  7. तूतू करता तू भया, मुझमें रही न हूंय ।
    बारी तेरे नाम पर, जित देखूं तित तूंय ॥
    அருமை நண்பர் ஜீவா அவர்கள் பின்னூட்டம் மற்றும் அதற்கு தங்கள்
    விளக்கத்தினையும் கண்டபின், மற்றும் ஒரு முறை இந்த தோஹாவின்
    சிறப்பினை நோக்கினேன். அப்போது அதில் ஒரு பாட பேதம் இருப்பதும்
    புலனாயிற்று.
    இரண்டாவது அடியில் : வாரி தேரே நாவ் பர். என இருக்கிறது.
    பாட பேதம்: வாரி பேரி பலி கயி.
    वारी तेरे नावु पर‌
    या वारी फेरी बलि गई


    // "நீ நீயெனச் சொல்லி நீயே ஆனேன்"--
    இந்த வரி ரொம்பவும் அழகாகவும், பொருள் பொதிந்ததாகவும் இருக்கிறதே!//

    ஜீவாவுக்காக பிறிதொரு விளக்கம்:

    வேத மஹா வாக்யங்களில் தத் த்வம் அஸி என்பது ஸாம வேதத்தில் வருகிறது.

    முதன்முதலே ஜீவன், தன்னைப்பற்றியும் பிரும்மனைப்பற்றியும் நினைக்கும் நேரம்.
    பிரும்மனைப்பற்றிய தெளிவு வரும்போது தத் த்வம் அஸி என்ற நிலை. எல்லாமே நீ தான்.
    தூ ஹை தூ ஹை. அதாவது நீ (தான்) இருக்கிறாய். நீ (தான்) இருக்கிறாய். You Are. You Are.

    " நீ " தான் இருக்கிறாய் என்றவுடன் " நான்" என்பது எங்கே?
    அடுத்த கட்டமாக,
    " நான் " என்னும்
    அஹங்காரம் ( அஹம் என்னும் உணர்வு) அடங்கிப்போகிறது. முடிவுக்கு வருகிறது.
    அந்த " நீ " க்கு " நானை" பரிபூரணமாக சரணம் அடைவித்த போது ( பாட பேதம் கவனிக்க)
    எங்கு பார்த்தாலும் " நீ " ஆகவே தென்படுகிறது. அப்போது, "என்னுள்" இருப்பதும்,
    " நானும் " பிரும்மனே என்ற உணர்வு ஏற்படும் நிலையில், ஜீவன் " அஹம் பிரும்மாஸ்மி" (யஜூர்வேதம்)
    நான் பிரும்மனே என முடிவாகத் தெளிகிறது.
    இப்போது, உள்ளும் பிரும்மன். வெளியும் பிரும்மன். எங்கு பார்த்தாலும் பிரும்மனே என்பது வெளிச்சமாயிற்று.
    ஆகவே " நீ , நீ " எனச்சொல்லி (அதாவது துவங்கி) பின் நானும் நீயே ஆகினேன் எனப் பொருள் கொள்ளுதல் வேண்டும்.
    ஜீவன் ஆகவே த்வைதத்தில் (ஜீவன் வேறு, பிரும்மன் வேறு என்ற சிந்தனையில்) துவங்கி பிரும்மனின்
    அபின்னதா ( அதாவது பிரும்மத்தின் பிரிக்கமுடியாத நிலை..அதாவது, நீ வேறு, நான் வேறு, அதாவது
    ஜீவன் வேறு பிரும்மன் வேறு என பிரிக்கமுடியாத நிலை) வை பரிபூரணமாக உணர்ந்து அத்வைதத்தில்
    சித்திக்கிறான்.
    வைஷ்ணவ சம்பிரதாய கருத்துக்களுக்கும் கபீரின் கருத்துக்களுக்கும் உள்ள வேறுபாடு கவனிக்கவும்.
    இதையே இன்னொரு தோஹாவில் கபீர் இன்னமும் விளக்குகிறார்:

    மேரா மன் சுமிரை ராம் கூம், மேரா மன் ராமஹிம் ஆஹி.
    அப் மன் ராம்ஹிம் ஹைம் ரஹா, ஸீஸ் நவாவீ காஹீ ?

    எனது மனம் ராம் என ஸ்மரித்துக்கொண்டே ராமனே ஆகிவிட்டது.
    இப்போது மனம் ராமனாகவே ஆகிவிட்டதால், யாருக்கு முன்னால் நான் தலை வணங்குவேன் ?

    அத்வைதத்தின் உயர்ந்த கருத்துக்கள் அழகாக சொல்லப்படுவது
    அத்விதீயம். இதற்கு இணையில்லை.

    சுப்பு ரத்தினம்.
    தஞ்சை.

    ReplyDelete
  8. நன்றி சூரி. தாங்கள் குறிப்பிட்டிருக்கும் இத்தகைய பாட பேதம் காலப்போக்கில் ஏற்பட்டுள்ளன என்றே நினைக்கிறேன். இத்தகைய பாட பேதங்கள் குருவைப் பற்றியும் மாயைப் பற்றியும் வரும் இன்னும் பல தோஹாக்களிலும் கூட பார்க்க முடியும்.
    தங்களுடைய விரிவான விளக்கங்களும் மிகவும் பயனளிப்பன. மிக்க நன்றி

    ReplyDelete
  9. மேலதிக விளக்கங்களுக்கு மிக்க நன்றி திரு.சூரி ஐயா.

    "நீ மற்றும் நான்" என்பது முதல் நிலை.
    "நீ மற்றும் உன் பிம்பம்" என்பது அடுத்த நிலை.
    "நீ மற்றும் நீ" என்பது அடுத்த நிலை.
    "நீ, நீ மட்டுமே" என்பது இறுதி நிலை.

    இப்படி எங்கோ படித்தது நினைவுக்கு வருகிறது.

    ReplyDelete
  10. தி,ரா.ச சார்! ரொம்ப அவசரத்தில போற மாதிரி இருக்கே. இன்னும் பார்க்க வேண்டிய பதிவுகள் நெறய இருக்கோ!:))

    ReplyDelete
  11. அவளுடைய தத்துவத்தை அறிந்தவர்கள் சிவனும் மாலும் மட்டும் தானாம், வியந்து அவளைப் போற்றுகிறார் அபிராம பட்டர்

    அன்னையவள் ஆற்றலை சொல்லுவதற்கு ஆயிரம் நாவுகள் படைத்த ஆதிசேஷனாலும் முடியாதது.
    சொல்லுக்கடாங்காவே பராசக்தி சூரத்தனங்கள் எல்லாம்.இப்போ எப்படி

    ReplyDelete
  12. மிக்க நன்றி தி.ரா.ச.
    //..ஆயிரம் நாவுகள் படைத்த ஆதிசேஷனாலும் முடியாதது //

    இன்னொரு தோஹாவை நினைவு படுத்திவிட்டீர்கள். கூடிய விரைவிலேயே அதையும் எழுத முயற்சிக்கிறேன். தொடர்ந்து வழிகாட்டுங்கள்.

    ReplyDelete

பின்னூட்டத்திற்கு நன்றி