சிங்கார மடந்தையர் ..தீநெறி

நன்னெறியில் வாழ்க்கை அமைத்துக் கொள்வோர்க்கு ஆன்மீக முன்னேற்றம் எளிதாகும்.அதற்கு பாதையில் தவிர்க்க வேண்டிய வழிமுறைகளை சுட்டிக்காட்டுவதை பெரியோர்கள் தம் கடமையாகக் கருதுகின்றனர்.

அவற்றில் முற்றும் துறந்தவரையும் சிரமப்படுத்துவது பெண் ஆசை. இதைப்பற்றி ஞானிகள் வெளிப்படையாகவே பேசுகிறார்கள். மனிதர்களுக்கு அதனால் ஏற்படும் மனசஞ்சலத்தையும் கண்டு இரங்குகின்றனர்.

பொய்யெல்லா மெய்யென்று புணர்முலையார் போகத்தே
மையலுறக் கடவேனை மாளாமே காத்தருளித்
தையலிடங் கொண்டபிரான் தன்கழலே சேரும் வண்ணம்
ஐயன் எனக்கருளியவாறு ஆர்பெறுவார் அச்சோவே

என்று மாணிக்கவாசகர் பெண்ணாசையில் வீழாமல் காப்பாற்றியதற்கு நன்றி தெரிவிக்கிறார்.

மாதர் உருக்கொண்டு மறலி வஞ்சம் எண்ணுதே
ஆதரவும் அற்று இங்கு அரக்காய் உருகிறண்டா

மங்கையரது மீதுள்ள ஆசையினால்,உள்ளமானது தீயில் இட்ட அரக்கைபோல் உருகுகிறது.அவர்கள் உருவிலே எமன் உயிரை கவருகிறான் என்று பட்டினத்து அடிகளும் மனிதனுக்குண்டான தவிப்பை வெளிப்படுத்துகிறார்.

மட்டூர்குழல் மங்கையர் மையல் வலைப்
பட்டூசல் படும் பரிசு என்றொழிவேன்...
........

சிங்கார மடந்தையர் தீநெறி போய்
மங்காமல் எனக்கு வரந்தருவாய்....

என்று கந்தரனுபூதியில் அருணகிரியார் தீராத உடலிச்சையை பழிக்கிறார்.ஆனால் இயற்கையில் அதற்கு ஒரு முக்கிய இடமுண்டு.அதனால் அதை நொந்து கொள்ள முடியாது.

நொந்து கொள்ள வேண்டியது என்னவென்றால் அதன் பின்னே கட்டுக் கடங்காமல் திரிய துவங்கும் மனதைத்தான். (மட்டூர்குழல் மங்கையர் என்பதும் சிங்கார மடந்தையர் என்பதும் பொது மகளிரை குறிக்க வந்தன என்பார் வாரியார் சுவாமிகள்).

அப்படி அருணகிரியார் திரியத் தலைப்பட்ட போது உற்றார் உறவினராலும் பெற்ற தாயாராலும் வெறுக்கப்படுகிறார். பின்னர் தீராதப் பிணியால் பீடிக்கப்பட்டு வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்ளத் தலைப்படுகிறார். முருகன் இச்சை வேறு விதமாக இருந்ததால் அவர் மூலம் தித்திக்கும் திருப்புகழ் தமிழுக்கு கிடைத்தது.

அவரைப் போலவே சிரமப்பட்ட இன்னுமொரு பக்தன் பில்வமங்கள்.

பில்வமங்களுக்கு கணிகை சிந்தாமணியின் பிரிவை தாங்கிக் கொள்ளமுடியவில்லை. வெளியே இருட்டில் இடியும் மின்னலுமாக மழை பெய்து கொண்டிருந்தாலும் துணிந்து அவளை நினைந்து வீட்டை விட்டு வெளியேறினான்.போகும் வழியிலோ ஆறு பெருக்கெடுத்து ஓடுகிறது.

நீரில் இறங்கி கடக்க முயன்றவனுக்கு பத்திரமாகப் பிடித்துக் கொள்ள ஒரு கட்டை கிடைக்கிறது. அடுத்த கரையை சேரும் போது அவனுக்கு புரிகிறது,அது கட்டையல்ல மிதந்து வந்த பிணம் என்று. மோகம் கண்ணை மறைத்திருந்தது.

எட்டி நடைபோட்டு அவள் வீட்டை அடைகிறான். மதில் போன்ற சுவர். ஏறிக் குதிப்பது என்று முடிவு செய்து அங்கு தொங்கிய கொடியை பிடித்தபடி ஏறினான். அவன் பிடித்திருந்தது கொடியல்ல ஒரு நீளமான பாம்பு. அதுவும் அவனுக்கு துச்சமானது.

கதவைத் தட்டி தூங்கிக் கொண்டிருந்தவளை எழுப்புகிறான். கதவை திறந்தவளுக்கு குப்பென்ற பிணவாடை. பில்வமங்களின் நிலையைக் கண்ட அவளுக்கு அவன் மேல் வெறுப்பு ஏற்பட்டது. அவனோ தான் அவளுக்காக மேற்கொண்ட சிரமத்தை விவரித்தான்.

சிந்தாமணியின் உள்ளத்தில் வேறு விதமான எண்ணம் ஓடியது.இது என்ன பைத்தியக்காரத்தனம் இப்படியும் அழிந்து போகின்ற உடல் மேல் ஒரு மோகமா!

”இப்படி இந்த அழிகின்ற உடல் மீது இருக்கும் பிரேமையில் ஆயிரத்தில் ஒரு பங்கையாவது அந்த கிருஷ்ணன் மீது வைத்திருந்தால் ஜன்மமே கடைத்தேறி விடுமே” என்று ஆழ்ந்த பச்சாதாபத்தில் அவனுக்கு அறிவுரை சொன்னாள்.

இறைவனின் திருவுளம் அவள் வார்த்தைகள் மூலம் செயல்பட்டது. அவளுடைய மன ஆழத்திலிருந்து வந்த சத்திய வார்த்தைகள் அவனுடைய மோகத்திரையை கிழித்து விட்டு அறிவுக்கண்ணை திறந்தது.

பில்வமங்கள் போய் லீலாசுகர் கிடைத்தார். கிருஷ்ண கானாம்ருதத்தில் முதல் பாடலிலில் முதல் வந்தனமே அவளுக்குத்தான். பிறகுதான் அவருடைய குரு சோமகிரியை குறிப்பிடுகிறார்.

"चिन्तामणिर्जयति सोमगिरिर्गुरुर्मे"

”சிந்தாமணிர் ஜயதி ஸோமகிரிர்குருர்மே
ஷிக்ஷாகுருஷ்ச பகவான் ஷிகிபிஞ்சமௌளி”

விலைமகள் சிந்தாமணிக்கு அமரத்துவம் தந்து விட்டார்.

பில்வமங்களைப் போலவோ அருணகிரியாரைப் போலவோ வரும் சான்றோர்கள் தமது பூர்வ ஜன்மத்தின் நல்வினைகள் காரணமாகத் தடுத்தாட்கொள்ளப் படுகின்றனர். அவர்களது வாழ்க்கை மூலம் இறைவன் தவிர்க்க வேண்டிய இச்சைகளை உலகுக்கு காரணங்களோடு எடுத்துச் சொல்கிறான்.

ஆனால் மருளில் சிக்கியிருக்கும் சாதாரண மனிதனின் மனது இவர்கள் சரித்திரத்தை மறந்து விடுகிறது.

வெறுப்பு ஏற்படும் வகையில் உதாரணங்களை சொல்லி வைத்தால் அது தவிர்க்க வேண்டிய விஷயங்களைப் பற்றிய இச்சை மனதில் ஏற்படாமல் அதை விட்டு விலகிச் செல்வதற்கான வழி பிறக்கும். அப்படி ஒரு உத்தியை கபீர் கையாளுகிறார்.

கபீரின் கூற்றைக் கேளுங்கள்

परनारी की याचना, जो लहसुन की खान ।
कोने बैठे खाइये , प्रगट होये निदान ॥

பரத்தையரில் தேடிய பரவசம்,உள்ளி ருசித்தது போலாம்
பரம ரகசிய மாயினும்,பைய வெளிவரும் அதன் வீச்சம்

(உள்ளி=பூண்டு, வீச்சம்=துர்வாசனை )

அஜீரணத்தால் அவதிப்பட்ட ஒருவன் வைத்தியனை அணுகினான். உண்மையையில் அவனுக்கு மருந்து தேவையில்லை. தேவை நாவடக்கம். ஒரு நாள் உபவாசம். சொன்னால் புரிந்து கொண்டு ஒத்துழைக்கும் பேர்வழி அல்ல. அப்போது அவன் கையில் ஒரு மருந்தை கொடுத்து சாப்பிட அரைமணி நேரம் முன் இந்த மருந்தை சாப்பிடு. இதை சாப்பிடாமல் உணவு உண்பது கூடாது. ஆனால் ஒன்று மருந்து சாப்பிடும் போது கருங்குரங்கை மட்டும் நினைக்காதே என்று சொல்லி வைத்தியன் மருந்து கொடுத்தானாம்.

வீட்டிற்கு போய் ஒவ்வொரு முறை மருந்தை கையில் எடுக்கும் போதும் கருங்குரங்கு கண்முன்னே வந்தது.எப்போது மருந்து சாப்பிட்டு பின் எப்போது சாப்பாடு சாப்பிடுவது? இப்படியே நாளெல்லாம் பட்டினியில் கழிந்தது.அவன் அஜீரணமும் ஒழிந்தது.

அதே நுணுக்கத்தைத் தான் கபீரும் இங்கே கையாண்டு இருக்கிறார்.மனம் தவறான வழியில் திரும்பும் போது கண்முன்னே பூண்டும் அதன் வீச்சத்தால் முகம் சுழிப்பவர் முகங்களும் வந்து ஒரு தடையாக செயல்படும்.

ஏன் எப்போதும் பெண்ணாசை என்றே குறிப்பிடுகிறார்கள்? ஆணாசையென்று ஏன் குறிப்பிடப் படுவதில்லை ?

ஞானியர்கள் எப்படி பொருள் சொல்வரென்றால்,புவியில் பிறப்பெடுத்திருக்கும் அனைத்து ஜீவராசிகளும் ஆன்மீக ரீதியில் பெண்ணே! இறைவன் ஒருவனே ஆண். அவன் இச்சைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவன்.ஆகவே தான் சிருஷ்டியின் தொடரோட்டத்திற்காக ஏற்பட்டிருக்கும் எல்லா வகை உடலிச்சையும் பெண்ணாசையிலே அடங்கும்.

குறிப்பாக மனித வர்க்கத்தை, பிற ஜீவராசிகளை விட, இது அதிகம் ஆட்டிப் படைப்பதால் அதை பற்றி கவலைப் பட வேண்டியிருக்கிறது.

இதை இன்னொரு ஈரடியில் கபீர்தாஸ் விளக்குகிறார்.

कामी कुत्ता तीस दिन्, अन्तर होय उदास ।
कामी नर कुत्ता सदा, छह रितु बारह मास ॥

விரகம் முப்பது நாளாம் கூரனுக்கு,விட்டுத் தொலைக்கும் பின்னே
விரகத்தில் நரனோ சதாகூரன்,பருவம் ஆறும் பன்னிரு மாதமுமே

(விரகம்=காமம்; கூரன்= நாய் ; ஆறு பருவங்கள்= பின்பனி, இளவேனில், முதுவேனில், கார்,கூதிர், முன்பனி)

எப்படி 24 x 7 பாணியில் சொல்லிவிட்டார்! இனப்பெருக்க காலத்தில் நாய்கள் கூட்டம் கூட்டமாக அலைவதை போல(மனதில்) அலைகிறார்கள் சதாகாலமும் என்பதை உணர்த்த ”காமீ நர் குத்தா சதா” (நரனோ சதாகூரன் )என்று இரண்டாம் வரியில் வேறு வகையில் நாய்களின் போக்கோடு ஒப்பிடுகிறார்.

இந்த போராட்டம் தனிமனிதன் தன்னுள்ளே நடத்தும் தனிமை பயணம். மஹாத்மாக்களின் வாக்குகள் வழிகாட்டும் விளக்குகள் போல. விளக்கை பற்றிக்கொள்வது அவரவர் விருப்பம்.